Terk Etme Zamanı

Bir ortamı, bir insanı, bir şeyi ne zaman terk etmek gerekir bilemiyorum.

Halden anlayan bi doktorun olsun. 
Tahlillerin iyi çıkmış. Sorun yok. Aradan da bi 10 gün geçmiş mesela. Ama seni arayıp “tamam her şey yolunda ama, geldiğinde seni çok gergin, üzgün gördüm. Her şey yolunda mı diye sorup bi kontrol etmek istedim” desin.
Kal orada.
Bunu yapmayan doktora bir bak, incele. Belki ona devam etmen için başka nedenlerin vardır. Olabilir. Seni anlıyorum. Beni dinlemeyen, benimle konuşmayan, beni sadece korkutan bi doktoru terk ettim. Oh.

Ağdacı, mesela, sen bacaklarını açmış, bi tarafındaki kılları aldırmak için acıya dayanacağım diye en çaresiz ve sıkılmış anındayken kalkıp “kilodan bacaklarının arası sürtünmekten tahriş olmuş, kilo ver kilo” demesin! 
Diyemesin.
Derse, derhal kalk git oradan. Derhal. Don paça terk et. Ödeme filan yapma. Sakın.

Memende bi şey var veya yok; rutin kontrol, mecbur mamogram çektircen. 
O -emin değilim ama kesin- bir erkek tarafından icad edilmiş tost makinasına memeni sıkıştırmaya çalışırken, kaburgan alete dayanmış ve kırılmak üzere, canın çok acıyor, burun kemiğin şeffaf ekrana dayalı yamulmuş, nefes de tutacakken acıdan tutamadığında; “uzman” sana “ama canım bu ne hal kemiklerin sayılıyor, tabi acır kaburgan, memen de yok! Sık kendini dayanmak zorundasın…” diyemesin. Diyemez. Olamaz bu. Olmamalı.
Memen kafam kadar ondan acır tabi, de diyemez. Diyemez. Diyemez.
Oran buran hakkında kimse bi şey demesin, dedirtme.
Diyenler, hele bi geri çekilin hele. Bi hop! Bi çüş! Bi yuh!

Hala daha böyle şeyler derse “uzman”, orayı terk et. Kaç. Yardım iste. Hönkür ve ağla.
Hemen. Hemen. Hemen.

Psikoloğun mesela, donanımlı VE insan olsun. Halden anlayacak kadar. İnsana dair duygular coğrafyasında senin de en abuk duyguna alan açıp içini dökebilmene en güvenli şekilde temas edebilecek kadar insan.
Sen ağlarken donuk kare gibi değil de, bari yüzünde bir hüzün hissedebildiğim gibi olsun. 
Mesafeli ve bir o kadar şefkatli. 

Sana ters gelen bi olayda, canın acıtıldığında şok olup dona kaldığın için cevabı yapıştıramadığın, veya terk edemediğinde olay yerini/kişiyi, kendine kızma.
İnsan şok olunca bok oluyor. Tok veya aç oluyor. Bi şey oluyor yani.
Zaman lazım. Dost lazım. Paylaşmak, açılabilmek lazım. Bi şeyler lazım.
İnşallah bulasın o şeyleri.

Şokunu atlatınca, hala bi şey yapasın varsa; bari bu şeylerden servis almayı kesebil. Başkasını arar bulursun. Sana kendini iyi hissettirerek şifa olacak olanları bulursun. Arar bulursun. Senin için başkalarını bulacak birilerine sorabilirsin.
Yardım isteyecek birileri olsun. İste o yardımı. Al o yardımı.

Hayat basarken sağdan soldan üstüne, bari bi de bunlar altında ezilmeyeceğim, bi daha asla onlara hakkımı vermeyeceğim, diyebilirsin.

Kimsenin canının nerede attığını herkes bilemez.

Saçıma senelerce saç kremi sürmedim, çevreye zararlı madde diye. Saçlarımı yoldum. Acıdığını bile farketmeyecek kadar acılarıma duyarsızlaşmışım. 
Yahu zararsızlar da var, başkasına hep tavsiye ettim. Hediye ettim.
Başkası kadar kendime canım gibi bakmak, canım demek aklıma gelmedi.
Ben demeyince, uzman da mememi tost yapıp afiyetle yedi. Ağdacı azarlayarak etlerimi yoldu. Tescilli tacizci sapık bir zamanların çocuk ve korkak Yoncasının korkusundan eyvallah diyerek idare ettiği yerlerden, küçük aklınca yakalarım sanarak dava açıp bi de şikayet etti.
Görenler de cici çocuk sanıyo kötü kalpli avcıyı.

Önce kendime itiraf. 
Üzgünüm. 
Daha yeni anlıyorum neyi neden yaptım, nasıl hiç yapamadım. 
Nasıl dona kaldım. Nasıl aşırı çok şey yaptım. Nasıl hiç dinlenmedim. Nasıl çok saklandım.
Anladıkça hiç kıyamıyorum. Kuzucuk.

Yastıklara sarılıp bedenimi açmaya çalışıyorum. 
Böööyle bırakmaya çalışıyorum kaslarımı, etlerimi, dişlerimi, saç diplerimi, göz ve yaşlarımı. Dizimi. Ruhumu. 

Bebeğim ben daha ayol.
53 yolun başı.