Bıraktıklarım Listesi

Karnımı kasıp içime çekip sıkmayı bıraktım.
11 Yaşımdan beri içime çekiyorum karnımı. Karın kaslarım çok yorulmuş. Saldım. Bıraktım.
Bebek karnı gibi şişik duruyor şimdi. Çok tatlı.
Hani küçük çocuklar göbüşlerini hiç düşünmeden dolanırlar ortada. Gidip şöp diye öpesin gelir. Aha! Tam öyle hissediyorum şu anda. Rahatlamış. Gel de şöpedenk öp beni veya göbüşümü.
Ne kadar yorulup sıkılmışım.
Karnımı rahat bırakınca, rahat rahat geğirdim. Meğer ne çok gaz sıkışmış kalmış içeride. İyi mide kanseri filan olmadım bu kadar sıkmaya.

Hesaplayalım.
53 yaşındayım. 11 yaşımda karnımı sıkmaya ve içime çekmeye ve asla bırakmamaya başladığıma göre…
53 eksi 11 eder 42 yıl. 
Neeee?
42 yıldır mı sıkıyorum şu zavallı karnımı. 
Yazık. Çok yazık.
Ne istedim ben bu karnımdan!
Ne uykuda saldım, ne tuvalette. 
Nefes tutar gibi, bir korseyle yaşar gibi yaşadım yani bunca sene.
Organlarım içeride ne halde kim bilir. 
Yazık. 
Saldım.
Karnımı bebek göbüşü gibi rahat bıraktım. 

Nefes alabiliyorum karnımı bıraktığımdan beri. Karnım dağ gibi oluyor. Kocaman bir balon gibi şişip şişip iniyor. Her nefeste, içimden kocaman bir esneme geliyor. Esniyorum. Ağzım yırtılacak gibi oluyor. Gözümden yaşlar geliyor. Nasıl bir ferahlama, rahatlama. 
Müthiş bir şifa. 
Sonra göğsüm ferahlıyor. Kollarımdaki ağrı azalıyor. 
42 yıldır sıkıp kastığım karnımı rahat bırakmak, yavaş ve emin adımlarla bütün bedenime nefes taşıyor, iyileştiriyor.

Bıraktıklarım listesini yazmaya devam.

Gökkuşağını bırakmadım

Sadece ağzımdan nefes almayı bıraktım. Burnumdan da nefes almaya başladım. 
Geceleri sadece sağ tarafıma yatıp ellerimi, kollarımı acayip eğip büküp kan dolaşmayana kadar kendimi kitlemeyi bıraktım.
Kilidi açtım. 
Dilimi damağıma yapıştırıp sıkmayı bıraktım. 
Yüzümü geriyormuşum, germeyi bıraktım. 

Kendi yatak odamda, sürekli biri beni gözetliyormuş gibi davranmayı bıraktım. 
Bahçedeki ağaç, ufuk çizgisi, deniz, rüzgar ve bulutlardan başka kimsenin beni görmesi mümkün değilken; ben kendi odamda biri beni görecek de utanıcam diye özgür bırakmıyormuşum. 
Kendi odamda kendimi esir hissetmeyi bıraktım.
Kendi odamda kendime izin vermediğim şeyleri serbest bıraktım.
Osurasım geldiğinde, osurmuyordum. 
Bu gazımı da tutmayı bıraktım. 
Abuk subuk hareketler yapmak geldiğinde içimden, utanıyordum.
Odamda kimse yok, beni kimse görmezken içimden gelen abuk subuk hareketleri engellemeyi bıraktım. 

10 yıldır ve belki de daha uzun zamandır; (sansürlü kişi, sansürlü ikinci kişi, sansürlü diğer kişiler) bize zarar veren ilişkilere tutunuyordum. Korkudan. Ayıp ve saygısızlık olur diyerekten. Korkmayı bıraktım. Ayıpları bıraktım. Zararlı ilişkileri bıraktım. 

Regl olmayı bıraktım. Regl olurken bambaşka bir bedenim, ruh halim, alışkanlıklarım vardı. Regl olmayı bırakınca bedenim; alışkanlıklarım, en sevdiğim oyun ve oyuncaklarım kayboldu sanki.
Yokluklarına alışamadığım için kendimi suçlamayı bıraktım. 
Büyük boşluk. 
Boşlukların yerlerine ne-ler koyacağımı (henüz) bilemediğim için, kayıp hissettiğim gerçeğini görmezden gelmeyi bıraktım. 
Üzgünüm. 
Üzüntümü yok saymayı bıraktım. 
Bambaşka alışkanlıklar edineceğim belki. Aynılıkları bıraktım. Umutsuzluğu bıraktım.

Bıraktıklarım listesini yazmayı bırakmıyorum ama.

Lupus olduğumu kabul edemiyorum. Bu gerçeği reddetmeyi bıraktım. Kabul etmek zaman alacak. Aceleyi bıraktım.
Direnmeyi bıraktım. 
Ağrılarım var. Çok acıyor. Çok şaşırıyorum yapamadığım basit şeylere.
Yeni halime uyum sağlamak için zamana ihtiyacım olduğunu anlamamayı bıraktım.
Çok değişti her şey. 
Değişiyorum.
Kendimi görmezden gelmeyi bıraktım. 
Kendime nefretle ve bana asla böyle bakmasını, beni böyle görmesini istemediğim insanlar gibi bakmayı bıraktım.

Merhaba Fıstık,
Tanışabilir miyiz?
Bi tanısan, seversin beni. 
Yonca
“BI-rock”

9 Ekim 2025, Müge’nin Yazı Saati, Sanal Yazı Evi, saat: 21:45