Bugün annem 27TL’ ye ilk defa saçını boyadığını anlatıyor bana telefonda. 45 gündür tek başına ve tek gün şikayet etmedi. Nasıl mutlu! Başarmış, kendine yetebilmişlik hissi ve hepsi belki. Zaten her daim kendine yeten bir kadın. Onun her daim kendi kendine yetmesi, kendini meşgul etme becerisi en büyük şansım, iyi örneğim.
İnsanların işlerinden olmaları, bugünlerde yaşadığımız, yaşayacağımız bir gerçeklik.
Bu kısmı çok ağır. Çok ürkütücü.
Öte yandan, küçük olsun benim olsun, sürdürülebilir olsun, gerçek olsun, hırs yerine yeterli olsun düşüncesi ve duygusu doğuyor yeniden. Globalleşmek derken, yerel üretim has ve öncü ve en öncelik olsun gibi şeyler tam da uyanışta ve değeri bilinir hale geliyor.
Ben evden çalışan, yazan birisiyim. Bizlerin ne kadar daimi ve evrensel bir işi olduğu, kendi kendimize sıkılmakla neleri içimizden atabildiğimiz, bir evin içinde nesillerce anne ve babası ile aynı anda zaman geçirememiş nice çocuğun, o benim hiç bilmediğim şeyi bilmesi fikri; gençlerin şu anda sevgililerini görünce delice öpüşmek için beklemesi, o tutku ve ateşi de görüyorum.
İçim çok buruk memlekette olmadığım için. Öte yandan da bir garip umut var içimde. Bundan sonrası için toprağın, tarımın, kendi besinini üretmenin ve kendine yeterliliğin kıymetinin artması bilinci gelişiyor diye. Evinde mutlu olmaya çabalamak “yaşlanmaya” “küçülmeye” yalnızlığınla arkadaşlığa, o kadar kocaman ve kutlu bir evrensel davet ki tüm bunlar, gün içinde bi an bunları da kutluyorum.
24 saat içinde aynı anda saliseler içinde ağlamak gülmek ve her türlü duygu yer ve onay buluyor haklı oluyor. Bu bir anlamda özgürlük. Yıkım, yıkıcılık, şiddet de maalesef baki, ancak yüreğim yapıcı, iyi, umut olana meyilli kalsın istiyorum ki o yeşersin.
Niyetiyleyim; elimden gelen, kendi küçük yeşil bahçemi mümkün olduğunca bereketli ziyansız ve yeşil tutmaya. Birey olarak bunu yapabildiğim sürece bütüne de hayrım var…biliyorum.
Arılar gibi, her sabah, “bugün her ne yaparsam kendimin ve bütünün hayrına” olsun diyerek başlıyorum hayata.
Yonca
“ekbiç”
Yonca teşekkürü: Yazıma ve dağınık ruhumun dağınık cümlelerine sihirli eli değen ve adını koyan www.sanalyazievi.com dan Yeşim Cimcoz Hocam’a…
Gelsin o zaman küçük mutlulukları anlatan şarkım… C’est bien mieux comme ça… Soha
Ankara Lycée Charles De Gaulle Lisesi ardından Boğaziçi Üniversitesi’nde İngiliz Dili ve Edebiyatı okudum.
7 yaşında gazoz kapağı toplamakla başlayan; orta, lise ve üniversite eğitimi sırasında devam eden farklı iş deneyimlerimi saymazsak, üniversite sonrası sırasıyla; TÜSİAD, Sarkuysan, Commercial Union Sigorta, Yaşar Dış Ticaret gibi şirketlerde farklı görevlerde çalıştım.
Leave a Reply