Bugün kendimle buluştum

Bugün benim Yonca’ya yazar olarak ayırdığım ilk tam gün.

Panikle uyandım sabah; otel mi, kafe mi, neresi, neresi…nereye gitsem? İlk defa kendime bu ciddiyetle 1 zaman, 1 ben ve 1 mekan ayıracağım ya, bocaladım.

Kendimle Saat 9’da buluşmaya söz vermiştim. Söz vermiştim de, nerede buluşacaktım onu söylememiştim.

Yer bulamadıkça gerildim.

Bir uygulama buldum son anda, insan arayınca buluyormuş. Benim gibilere çalışma alanı açan kafe doluymuş etraf. En yakın olanını seçtim. Çocuklarıma “Yazar, yazar…” diye bir snapchat attım.

Gittim.

Başta moralim bozuldu. Pek hayallerimin yeri değildi sanki. “Yonca bahane bulup durma, otur çalış yaz sus!” diyerek kendimi disipline davet ettim. Tüm gün kahve-çay bedava, bi şeyler yersem indirim de varmış yanında.

Oturdum şu köşedeki masaya. Garson nasıl şeker bi çocuk çıktı, sırf onun gülen yüzünün ve çabasının hatrına saatlerce yazdım, çalıştım orada. Yıllardır ertelediğim bir şeylerime, kaçtığım kendime, yazmadıkça küstüğüm kendime ve kitabıma ihtimam gösterdim. Sanal Yazıevi’nden Hocam Yeşim Cimcoz’un verdiği ödevi yaptım. Ortaya “Havuzda köpekbalığı” diye bir flaş kurgu çıktı mesela. Çok sevdim. Onu da paylaşırım bakarsınız. Ama haftaya. Belki bundan sonra her Pazartesi bi kısa hikayem olur burada. Ay hadi inşallah!

Görünmez, tanınmaz oldum bugün.

“Yonca Yonca Yonca Yonca” diyen olmadı.

Sessizliği bozup sadece “1 kahve alabilir miyim” diyen ben oldum. Bir de fotoğrafımı çekmesini istedim Nolan’dan. Çekti. O kadar.

Çalıştım. Ürettim. Yazdım. Dinledim. Baktım.

Sonra fark ettim ki 1 aydır aslında kendimden memnunum. Şu canım hayatımda bir bana görünmez; ama aslen elle tutulur ve yaptığım güzel şeylerin matematiğini, muhasebesini yapmaya karar verdim. Rakamlar büyüdükçe, ben küçüldüm…

İnsan en çok kendi ışığından korkuyor. İnsan değil belki, bi ben. Korka korka da olsa ilerliyorum işte. Buna artık eminim.
Hayat beni ne güzel köşeye sıkıştırıyorsun.
Müteşekkirim.

Yonca

“köşegen”