Amy Winehouse Kaydı

“Amy Winehouse evinde ölü bulunmuş Yoncam,” diye eşim mesaj attı. Olduğum yere çakıldım.

Kendime, insanlığımıza kızgınım. Hayatımda hiç “Ben demiştim…” cümlem bu kadar hızlı haklı çıkmamıştı. Çünkü Amy pıt diye kaydı. Gitti.

Bu yukarıdaki üç beş kısa girizgah cümlesini, 25 Temmuz 2011’de yazmışım.
14 Şubat 2011’de de, aşağıdaki satırları yazmışım.

****
“Amy Winehouse’un Dubai’de konser vermeye geldiğini duyduğum an çok heyecanlandım. Müziğini çok seviyorum! Sesi, şarkı sözleri, söyleyişi, gözüne çektiği eyeliner’ını keman gibi uzatış şekli, hayat hikayesi; düşüşleri, çıkışları, acıları, onlarla baş edemeyişi her şeyi çok etkiliyor beni.

Konser için bilet almaya gittiğimde, aynı gece Abu Dhabi’de Eric Clapton’un da konseri vardı. Bir an tereddüt ettim. Sonra aynen şöyle düşündüm; Eric Clapton en az 10 yıl daha hayatta ama, Amy, sanki çok kısa bir hayat için aramızda.
Amy’ye aldım biletleri ve çıktım.

Garip bir duygu var içimde bu kadına karşı. Annelik duygusu belki. Biletleri aldıktan sonra da çok düşündüm.
Hatta umarım sahneye çıkar, konseri bitirir, ayakta durabilir, umarım başına kötü bir şey gelmez; umarım uyuşturucu vesaire derken, Dubai’de hapse filan girmez diye endişelendim.
Daha yeni rehabilitasyondan çıkmış, temizmiş, iyiymiş lafları dolaşıyordu havada ve nedense ben, o “iyiymiş” haberlerine bile temkinle yaklaşıyordum.
Bu narincecik kadının halinin, kime ve neye göre iyi olduğunu düşündüm durdum hep. Öyle kırılgan görünüyor ki ve hayat sanki öyle zalim ki ona. Bu duygularla gittim konsere.

Konsere çıkması gecikince “Eyvah!” dedim, “Bir terslik var.” Ben, biletleri yakmayı göze alarak gitmiştim; çünkü öylesine vuruyor sesi beni. Ucundan acık sesini duysam, görsem onu tamamdı benim için. Yeterdi.
Oysa başkaları verdikleri paranın hakkını almaya gelmişti.
Onlar da haklılardı kendi dünyalarında.

Ama Amy sahneye gelince, nasıl da zorlanarak şarkı söylediğini, minicik bir çekingen çocuk gibi insanlara bakamadığını; korku içinde tırnaklarını ve saçlarını yolduğunu görünce fena oldum.
Sanki “Ben buradan inmek, gitmek, kaçmak istiyorum!” dercesine şarkıyı başından savmaya çalışıyordu.
Baktıkça ağlamaklı oldum.
Kendimi bir Arena’da boğa güreşi seyreden korkunç bir insan gibi hissettim. Sanki bizler sürekli aç etoburlardık, Amy de bizlerin önüne atılmış bir yemdi.
Onu paramparça lime lime ettik.
Yamyamdık.

Bir çocuğu sahneye koyarsınız da ne yapacağını bilemez, kaçmak ister ama kaçarsa öğretmenden azar işiteceğini bildiği için orada zorla durmaya çalışır ya, işte öyle bir halde, Amy söylemeye çalıştıkça parçalarını..
Onu yuhlayan, ıslık çalan, küfür eden seyirci, beni mahvetti.
Bu suçun bir parçası ve ortağı olmak, beni kendimden tiksindirdi.

Her şey para!
Her şey!

Parayı verdik, bileti aldık, kadın söylemek, eğlendirmek, tatmin etmek zorunda.
Kadın değil, insan değil, o bir mal.

Bence birileri onu bu zalim zorba hayattan çekip almalı. Belki sadece CD’lere müzik yapmalı. İnsan önüne çıkacak gücü yok. Gözünde alkış yok. Yuhlanma da yok.
Duymuyor Amy bizleri.
Görmek de istemiyor bence. Gördüğüne kör olsa zaten, daha iyi.
Ben de kör olsam sanki…daha iyi.

Sahneleri, alkışları hiçbirini istemiyor. Bu dünyayla baş edemiyor. Edemedikçe de dibe vuruyor.
Yemekten içmekten kesilip kendini kötü şeylere veriyor.
Amy’yi camdan bir fanus içinde korumaya almak istedim o tırnaklarını çekiştirip koparırken.
Görmesin yüzümü istedim.

“Peki ne olacak sonra,” dedim kendi kendime.

Amy pıt diye kayacak bir sürü kayan yıldız gibi. Sonra birileri hayatını belgesel yapacak, o belgesel de çok para edecek, izlenecek.
CD’ler yok satacak. Ardından ağlayan fanları filan olacak.

Amy ise, içindeki o hiç büyümek istememiş çocukla beraber, artık aramızda yok.

Yonca
“back to black”

Dip Not: Bugün “The Handmaid’s Tale 1 sezon izledim. Kapattım. Sonra midemde bulantılarla Substack’de yazmaya karar verdim. Ama önce onu da buraya yazdım. O yazıyı yazarken aklım bu yazdığım Amy Winehouse yazım geldi. Hürriyet arşivinde var. Kendi web siteme de alıp saklamak istedim.